Gallery of Honour on tour

Die foto is gemaakt in de straat waar we vroeger altijd rondhingen. Het is een herkenbaar beeld: mensen die op straat stonden, een beetje op elkaar wachtten. Dat was de plek, de hoek waar iedereen samenkwam. Verderop stonden de oudere jongens, en wij dansten er een beetje omheen, nieuwsgierig waar zij naartoe gingen. Het is heel mooi om dat terug te zien. De foto brengt veel herinneringen boven, ook aan vrienden die er niet meer zijn. Twee van de jongens op de foto zijn inmiddels overleden. Ik ben in deze wijk opgegroeid en voel me er nog steeds thuis. Het is míjn wijk. Je kent hier de eerste generatie, de tweede, en nu de volgende. Tegenwoordig word ik op straat begroet met ‘oma!’. Daar moet ik soms even van glimlachen. Dan vraag ik wie hun ouders zijn, of waar ze wonen, want de jeugd van nu ken je niet allemaal meer, maar het gevoel van verbondenheid is er nog steeds.

Als ik naar de foto kijk, denk ik aan saamhorigheid, elkaar opzoeken en gezelligheid. Het warme, hechte gevoel van de Molukse wijk komt voor mij echt naar voren, hetzelfde gevoel dat ik ervaar als ik zelf de wijk bezoek. Hoewel ik er toen niet was, kan ik me voorstellen hoe mijn moeder het beleefde, en dat dat gevoel altijd is gebleven, doet me goed. Het laat zien hoe sterk de verbondenheid binnen de Molukse gemeenschap is, en ik denk dat ook anderen dat voelen, zelfs als ze niet Moluks zijn.

Wat deze foto voor mij bijzonder maakt, is dat ik de meeste mensen erop ken en veel van hen zijn er niet meer. Zij kenden mij ook, en dat maakt het beeld extra waardevol. In onze gemeenschap kijk je naar elkaar om. Je wordt niet alleen opgevoed door je ouders, maar ook door ooms, tantes, opa’s en oma’s. Al die mensen maken deel uit van wie je bent geworden. Deze foto laat dus niet alleen de buurt zien, maar ook een stukje van mijn geschiedenis.

Als ik naar de foto kijk, zie ik mezelf weer op dat balkon staan, kijkend naar al die jongens beneden. Het waren er altijd zoveel en nooit stond er een meisje tussen. Ik herken ze nog, mijn zwager staat daar zelfs bij. Een paar van de mannen die op de foto staan, zijn inmiddels overleden. Alleen Polly en Ferry zijn er nog. Het roept veel herinneringen op. Vroeger hing er bij elke deur een touwtje naar buiten,  je kon bij iedereen zomaar binnenlopen. De hele straat voelde als één grote familie. Dat is nu wel anders; tegenwoordig is dat niet meer zo. Maar toen was het echt gezellig.