Alle vormen van beeldende kunst zijn me even lief. Maar sinds ik directeur ben van het Nederlands Fotomuseum, heeft fotografie mijn speciale aandacht. Daarom viel het mij zo op dat de Biënnale van Venetië, de grootse tweejaarlijkse internationale beeldende kunstbijeenkomst, nauwelijks fotografie te bieden heeft.
Ja, het Deense paviljoen is voor de eerste keer gevuld met foto’s, van Inuuteq Storch afkomstig van Groenland. Dit is een uitzondering, en meteen een interessante. De 35-jarige Storch gebruikt allerlei vormen van fotografie: archiefmateriaal, familie-albums en foto’s die hij zelf maakt van het dagelijks leven van Inuit op Groenland. Hij wil iets veranderen aan het beeld van Groenland en zijn bewoners, die de afgelopen 170 jaar weliswaar massaal gefotografeerd zijn, maar bijna altijd door buitenlanders die vaak een exotisch beeld weergaven. Daar zet Inuuteq Storch nu zijn eigen beeld tegenover, ontdaan van exotisme en stereotypering. Je ziet in zijn foto’s telkens een glimp van het leven van mensen die werken, eten, omhelzen. Leven.
Verder waren de fotografen op de Biënnale op een hand te tellen. Dus hup, op de vaporetto lijn 2 naar het eiland San Giorgio Maggiore, waar vorig jaar maart het fotomuseum Le Stanze della Fotografia is geopend. In een voormalige kostschool zijn hier twee grote zalen op de begane grond en een paar kleinere op zolder ingeruimd voor exposities die iedere drie maanden wisselen. De oprichters van het museum verklaren dat ze werken vanuit de overtuiging dat ‘fotografie, een van de meest interessante kunstvormen’, een huis moet hebben in Venetië.
De fotografie die er nu is te zien, is van het zeer bewezen talent Helmut Newton (1920-2004) en van Patrick Mimran (1956-), een Franse multimediakunstenaar, componist en voormalig CEO van Lamborghini. Hm. Beetje belegen. Dit stelde me niet erg gerust over de toekomst van de fotografie.
Maar nu denk ik exra vrolijk terug aan een Nederlandse tentoonstelling: Prospects, begin dit jaar te zien bij Art Rotterdam. Op deze expositie van jong talent in de beeldende kunst waren dit jaar opvallend veel fotografen vertegenwoordigd. Zoals de ‘Waterportraits’ van Jana Romanova.
Voor deze portretten heeft ze mensen gevraagd iets te doen met een liter water. Ze brengt het water aan huis en er wordt bijvoorbeeld pasta in gekookt. Dit water vriest ze in en maakt er een foto van. Vervolgens gaat het overgebleven water naar een volgende gebruiker, die er een sopje van maakt. Dit wordt weer ingevroren en gefotografeerd, enzovoorts. Het resultaat zijn zeer verschillende intrigerende ‘portretten’ van personen die water in een kunstwerkje doen veranderen.
En dan waren er nog vele jonge kunstenaars die werkten met fotografie. Hoe veelbelovend voor de toekomst! Over enkele Biënnales is de fotografie vast weer terug van nooit echt weggeweest.
English (UK) 
Nederlands